oğluma hamileydim o vakitler..minnacıkmışım..o koltukta oturup gülümsediğim yüz beni sahiplenen Hatice ablaydı..ham
leliğimdeki en büyük yardımcı..onsekizinde kimsesiz bi kızsan ve hamileysen ve yanında bebeğinin babası bile yoksa,onu nasıl doğururum diye endişelenıyorsan ,ya büyütemessem ya beni anne olarak istemesse diye düşünuyor bi taraftan da mühendisliğin ağır sınavlarına hazırlanıyorsan..o koltukta oturmak huzur un taa kendisiydi..şimdi sık sık o günlere dönüp düşünmemin sebebi belkı kendimi takdir etmek belkı kendime sarılıp "yalnız değilsin canım " demek ihtiyacıdır ..belkı de o koltuğun huzurunu özlüyorumdur..
1 yorum:
O günden bugüne baktığında gördüklerin karşısında,kendinle gurur da duyuyorsundur mutlaka.Ne çok şeyi başardın bi hatırla....
Yorum Gönder