benim mezar taşlarım varr..irili ufaklııı:)

her taşındığım şehirde, orda bi kaç sene yerleşeceksem eğer ve yerleşmem kesinleşiince önce ev tutarım,sonra şehrin mezarlığına gider 1983 de hayata gözlerini yummuş bi erkek bi de kadın mezarı bulurum mümkünse yanyana olsun ...ve mümkünse hemen hemen hiç ziyaretçisi olmasın ..bi kaç hafta sonu gidince belli ediyor zaten kendini...sonra mütemadiyen ziyaret eder çiçek koyarım konuşurum bazan.ağladığım da olur duruma göre...büyükannemin duasından ederim "okuduğum dualardan hasıl olan sevabı onun ruhu tayyibesine hesiye ettim,haberdar et allahım,ruhunu şadu handan et allahım,günahlarını affet allahım."
sessizce bi köşeye çekilir oğlunun mezarı başında dua okur ve kısık bi sesle böyle derdi.gelinini oğlunun ölümünden sorumlu tuttuğu için aynı kabristanda tutmamıştı,ailesinin yanına göndermişlerdi kadıncağızı taaaa kilometrelerce uzağa..beraber ölüme gitmişlerdi ama beraber kalamamışlardı.oğlunu ne kadar uzağa taşısada ruhlarının beraberliğini engelleyemezdi ya,ama o bile bi tatmindi sanırım..
arada gidip görebileceğim ,dua okuyup çiçek koyabileceğim bi yeri bile yok..tu...ben bu formülü bulana kadar.ilk ankarada yaptım.kabristana gidip iki mezar taşına ağladım oğlumun babası gittiğinde ..şimdi benımle beraber gittiğim her şehirde bi annem ve bi babam var..küçük bi krallığımız oldu onlarla ..hepsi nur içinde yatsın..